Het nieuwe paarden houden

Ken je dat plaatje van dat paardje met zijn hoofd over een prachtige staldeur met mooi beslag. In de stal een dikke laag geel stro. Paard met stevige hoefijzers aan en met een duur staldeken op.
Prachtig gezicht toch……..dat dacht ik vroeger ook.
Ik was ook zo een paardenmeisje en toen ik 38 werd heb ik mijn eigen paard gekocht. A dream come true. Zo kwam ik dus terecht in de wereld van maneges, gibbelende paardenmeisjes en geld.

Al snel kwam ik erachter dat mijn paard en alle andere paarden niet zo happy waren.
Ze waren kribbig, druk, soms onbetrouwbaar en vaak ziek.
Ik ben nieuwsgierig van aard en ging op onderzoek uit. Via internet en mijn reizen over de wereld kwam ik in contact met een andere manier van paarden houden die zijn oorsprong vond in het gedrag en de leefomgeving van paarden in de natuur.
Wat een eyeopening was dat. Zoveel geleerd, zoveel logische informatie gekregen, waarom was ik daar zelf nooit opgekomen.
Als antwoord kwam ik niet verder dan, ‘’maar zo deden we het toch altijd’’, en ‘’ik wist niet beter’’.
Nu weet ik wel beter, en met mij gelukkig steeds meer.
Er is een kentering bezig in de paardenwereld waarbij zelfs heel bekende ruiters het roer omgooien.
Ik deel deze informatie zoveel mogelijk, want kennis is macht.
Niet iedereen staat open voor veranderingen merk ik en dat is jammer. Want omdat iets al lang op een bepaalde manier gebeurt betekend niet het dat het goed is.
Durf na te denken. Durf te veranderen……

Paarden staan in vele maneges vele uren per dag op stal. Soms wel 23 uur per dag. Laat dit even op je inwerken, 23 uur !!!!
Als we een hond 23u per dag in een grote bench in de kamer zouden laten zitten zouden we aangeklaagd worden voor dierenmishandeling.
Als je naar de fysiologie van een paard kijken met hun spieren- en pezenopbouw zijn dit dieren die constant in beweging moeten zijn. Pezen hebben een slechte doorbloeding en moeten daarom in beweging blijven.
Paarden die op stal staan bouwen energie op. Dan mogen ze er eindelijk uit, gaan ze rennen en bokken met pezen die te lang hebben stilgestaan en voilà……weer een peesbeschadiging. Bijna elke paard op maneges heeft vroeg of laat problemen met de pezen.
Het nieuwe keurmerk voor paardenwelzijn heeft nieuwe afmetingen voor de grote van de stal afgegeven. Het komt neer als de grootte van een kattenbak voor een kat.
Verder promoten zijn dat elk paard minstens 30 minuten per dag uit die kattenbak zou moeten mogen komen. Wel een weldaad, 30 minuten…..
Al opgevallen dat een paardenstal een box wordt genoemd. Een doos dus. Dat alleen al zegt genoeg.

Voer, nog zo een punt. Blijkt dat paarden hele sobere eters zijn die in de natuur op dorre velden rondtrekken en constant plukjes droog gras, struiken en kruiden naar binnen werken.
In gevangenschap krijgen ze nu en dan een plukje hooi en 2 keer per dag 1 kilo brokken die vol suikers en energie zitten. Tussen de voerbeurten door krijgen ze niets.
Daar ligt nu net het probleem. Paarden moeten eigenlijk 24u per dag door kleine beetjes kunnen eten. Het speeksel wat geproduceerd wordt door kauwen tijdens het eten neutraliseert namelijk de maagzuren. Zij hebben namelijk niet zoals ons een systeem om het maagzuur te neutraliseren.
Onderzoek onder honderden manegepaarden liet zien dat 95% maagzweren had. Zou dit iets te maken kunnen hebben met hun kribbig gedrag?
Ik hoor jullie denken, maar al die paarden dan op de mooie groene weides.
Dat is natuurlijk al veel beter qua voeding dan de brokken in de stal, maar gras alleen is nog steeds een eenzijdige voeding. Komt erbij dat groen gras veel te veel suikers bevat en paarden daar allerlei ziektes van krijgen.

Ook heb je per paard een kwart hectare nodig om genoeg voedsel te hebben. Laat Nederland nu niet uitblinken in ruimte, noch in mooi weer. In de winter veranderen de weides nogal snel in een modderpoel. In praktijk zie je paarden dus op te kleine en te natte weides staan.
Paarden zijn kuddedieren en hebben een complex sociaal leven. Contact kunnen hebben met soortgenoten is dus een must. Elkaar door tralies kunnen bekijken is niet genoeg. Ze moeten met elkaar kunnen spelen en kunnen ‘’groomen’’ waarbij ze sociale banden vormen. De kudde biedt hun ook veiligheid aangezien het vluchtdieren zijn.
Met deze kennis besef je hoeveel we de paarden ontnemen door hun alleen in een box op te sluiten of door helemaal alleen op een weitje te houden net zoals zoveel pony’tjes die je langs de weg ziet en staan te verpieteren.

Paarden kunnen gemiddeld in de dertig jaar worden. Toch belanden veel paarden voor hun 10e jaar al in het slachthuis met artrose. Dat komt omdat een paard eigenlijk pas vanaf 4 a 5 jaar zou mogen bereden worden. Net zoals honden duurt het een tijd voordat alle botten volgroeid zijn en de pezen en gewrichten sterk genoeg zijn. Maar dat geduld heeft niemand.
Ook artrose in de nek komt op hele jonge leeftijd bij paarden vaak voor. Het staat namelijk zo mooi om je paard zijn kin helemaal tegen zijn borst te trekken bij het rijden. Op wedstrijden geven ze er zelfs extra punten voor. Een beetje het zelfde principe als honden die niet meer normaal kunnen ademen omdat sommigen een plat snoetje zo mooi vinden. Waanzin natuurlijk. Hoor je de verassing weer in de stalgangen, ‘’geen idee hoe hij nu zoveel artrose in zijn nek kan hebben terwijl hij nog maar 6 jaar is’’.

‘’Een paard heeft hoefijzers nodig’’. Vraag maar aan iedereen en dit krijg je te horen. Waarom dan? Vroeger werden paarden gebruikt in oorlogen en voor zware werkzaamheden waarbij ze veel op slechte wegen moeten lopen. Daarvoor kregen ze hoefijzers om het ongelijk slijten van de hoeven tegen te gaan.
Het beslaan van hoeven zijn we blijven doen terwijl de gemiddelde paardeneigenaar vaak alleen maar ritjes maakt in rijbakken met zand of nu en dan een buitenritje. Van die korte stukken over asfalt slijten hoeven echt niet af. Het zou slecht gesteld zijn met een paard in de natuur als zijn hoeven dat niet zouden aankunnen. Daar moeten ze over verschillende ondergronden lopen zelfs met rotsen ertussen en dat gaat prima.
Hoefijzers hebben zelfs als bijwerking dat de eigen hoeven heel zwak worden en de natuurlijke hoefwerking beperkt wordt.
Alleen als er een hoefstand moet gecorrigeerd worden zijn hoefijzers nodig. Net zoals sommige mensen steunzolen nodig hebben.

‘’En zijn paarden in de koude buiten dan niet zielig? Laten we ze maar een deken om doen’’.
De paardenvacht, net zoals vele dierenvachten, zijn geweldige dingen die door de vele jaren evolutie perfecte warmtewisselaars zijn geworden.
Het is een lang verhaal, maar de vacht kan door ingewikkelde processen het paard warm houden en afkoelen. Daar heeft het onze dekens niet voor nodig.
Sterker nog. Een deken remt het vermogen om de haren rechtop te zetten, waardoor het isolatievermogen van de vacht wordt tegengegaan.
Met een dikke wintervacht gaan de paarden bij inspanning zweten. Dat is niet handig in een manege waarbij er gereden wordt en het paard nadien zo snel mogelijk op stal moet zodat men weer verder kan met belangrijke dingen zoals roddelen in de kantine.
Dus gaat men het paard scheren. Dan zweet het niet zoveel meer en kan men na het rijden een deken omdoen en het paard snel wegzetten voor zijn eenzame opsluiting de komende 23 uur.
Hoe erg wil je een natuurlijk proces voor persoonlijk gemak verstoren.
Als het paard in de natuur op de vlucht is moeten slaan voor een roofdier en nat bezweet bijkomt staat er ook niemand om hem een deken om te doen. En toch krijgt het dier geen longontsteking. Dat komt omdat het dier na het rennen kan verder stappen waarbij zijn natuurlijk drogingsproces op gang komt. Hij kan blijven bewegen. In een stal kan dat niet en kunnen ze door het zweten dan ziek worden.
Dit probleem ontstaat dus niet door het zweten maar door het feit dat ze opgesloten staan en wederom hun natuurlijk vermogen door de mens wordt beperkt.
Onze paarden staan buiten, na het rijden zetten wij ze bezweet meteen weer op het land waar ze lekker kunnen bewegen. Nog nooit een ziek paard gehad.

Hoe dan een paard te houden? Elk dier is er bij gebaat dat hij zo veel mogelijk kan leven zoals de natuur het bedoelt heeft.
In het geval van paarden is dat dus op een stuk land waar ze gedurende de hele dag een aanbod van voedsel hebben, waar er verschillende ondergronden zijn en waar ze samen met soortgenoten vrij kunnen bewegen.

Het systeem wat hier het dichtste bijkomt is het paddock paradise systeem.
Hierbij staan de paarden op een stuk land waarbij een tracksysteem is gebouwd. Dat is een afbakening waarbij de dieren een afstand moeten afleggen om naar de verschillende voerpunten en waterbakken te lopen. Bij onze paddock moeten ze daarvoor door een stuk bos waar sommige bomen zijn omgevallen en rotsen liggen.
Dit stimuleert hun natuurlijk foerageergedrag. Ook hebben ze genoeg ruimte om zich terug te trekken of lekker bij elkaar te gaan staan.
Het goede kwaliteitshooi wordt aangeboden via een slowfeedersysteem. Dit zorgt ervoor dat ze wat moeite moeten doen om aan het hooi te komen waardoor ze langer met hun voer doen en zo de hele 24 uur wat te knabbelen hebben wat hun spijsvertering ten goede komt.
Natuurlijk hebben ze geen hoefijzers en krijgen ze nooit een deken om.
Wat we ervoor terug krijgen zijn gezonde, gelukkige en stabiele paarden.

Wat we missen is de het shoppen in de kleurige paardenwinkels. Het blijkt namelijk dat paarden al die opsmuk en door mensen bedachte beschermingstoestanden niet nodig hebben. Zou het kunnen dat commercie de traditionele manier van paardenhouden in stand probeert te houden omdat er VEEL geld mee te verdienen valt.
Altijd dat geld hè……………………………

Ps. Iedereen stapt altijd aan de linkerkant op een paard.
Niemand weet waarom.
Dit komt uit de tijd dat de paarden in vroegere veldslagen werden gebruikt.
De soldaten hadden toen een zwaard rechts hangen waardoor rechts opstappen niet kon.
Gelukkig is de oorlog al lang voorbij. Nu nog het links opstappen en alle andere achterhaalde praktijken loslaten.